اشعار

کسی که بی تو سر صحبت جهانش نیست          چگونه صبر و تحمل کند؟ توانش نیست

به سوز هجـر تو سوگنـد ای امیـد بشر!          دل از فراق تو جسمی بود که جانش نیست

اسیر عشق تو، این غم کجا برد؟ که دلش          محـیـط غم بـود و طاقـت بیانـش نیست

نه التفـات به طوبی کند نـه میل بهشـت          که بی‏ حضور تو صحبت به این و آنش نیست

کسی که روی تو را دید یک نظرچون خضر          چگونه آرزوی عـمر جـاودانش نیست؟

کسی که درک کند فیض با تـو بودن را          به حق حق، که عنایت به دیگرانش نیست

بهـار زنـگـیـم در خـزان نـشـسـت بـیـا!          (بهار نیست به باغی که باغبانش نیست)

کنار تربت زهرا تو گریه کن! که کسی          به جز تو با خبر از قبر بی نشانش نیست!

بـیـا و پـــرده ز راز شـهـادتـش بــردار          پسـر که بی ‏خبر از مادر جوانش نیست

به جز ولای تو ای ماه هـاشمی طلعت!          (شفق)، ستاره‏ ای در هـفت آسمانش نیست

لحـظـه هـا را مـتـوسـل به دعــائـیـم بیا           سالـیانی ست کـه دل تـنـگ شـمائـیم بیا

وسعتت در دل این ظرف نشد جا ماندیم           تشنه ازحسرت رویت لب دریا ماندیم

چشممان خشک شد از وسعت این بی آبی           و نــداریـم دگـر طـاقـت ایـن بـی آبـی

در قنوت دلمان خواهــش بـاران داریـم           نـدبه خـوانـیم و تمنـای بهـاران داریم

پس ببار ای پسر حضرت بـاران بر ما           که ترک خورده زمین ازاثراین گرما

دامـن دشـت شـده ســـفــرۀ راز دل مـا           داغ آلالـــه نـشـــانی ز نــیـاز دل مــا

ما که درراه تو عمری ست تمامی گردیم           گـردبـادیم و بـه دنـبال شما می گـردیم

چـند جـمعـه دلـمان را سر راهت آریـم           تا بـدانی که تــمـنـای وصـالـت داریـم

شهرمان را زرخِ چون قمرت روشن کن           کوچه ها را پُر از نسترن و سوسن کن

آسمان خواهش یک جرعه نگاهت دارد           نه که ما فاطمه هم چشم به راهت دارد

هر سـحـر منتـظـر یـار نبـاشم چه کـنم          مـن اگر منتـظـر یـار نبـاشم چه کنم؟

گریه بر درد فراق تو نکردن سخت است          خون جگر ازغمت ای یارنباشم چه کنم؟

عـده ای بـر ســر آنـنـد اسیـرت نـشـوند          من بر آنـم که گرفـتار نباشم چه کنم؟

توچه کردی که من ازخواب وخوراک افتادم          راسـتی راستی بیـمـار نباشم چه کنم؟

ابرویت تیغ مصرٌی ست که جان میطلبـد          بـه طلـبکـار بــدهکار نبـاشم چه کنم؟

خـواسـتـم نـام مرا هـم بنـویـسـند هـمین          سـر بـازار خـریـدار نـباشم چه کنـم؟

من اگر مثل تو هر صبح و غـروبی آقا          فکـر بین در و دیـوار نباشم چه کنم؟

ای که سالاری و شخصیت توحیدری است          آرمانت نبوی صولت تـو حیـدری است

عصمتت فاطمی و جلـوۀ حُسنت حسنی          درشجاعت چوحسین قدرت تو حیدری است

وارث سجـدۀ سجـاد بـه مـحـراب نـماز           دانشت باقری و حکمت توحیدری است

مهـدیا جعـفـری آثـاری و کاظـم کـردار          رضوی طلعتی و خلعت توحیدری است

کــرم تــو تـقـــوی و ادب تــو نــقـــوی          عسگری هیئتی وخشیت توحیدری است

شد ابـاصـالـح و عـباس یکــی در ابجـد          چوعمویت به خداغیرت توحیدری است

با تو بیگانه بود هر که ابالفضلی نیست          ای علمدار شرف رأیت تو حیدری است

نازنین ناز تو را می کشد اهـل ملکـوت           حامی عترتی و فطرت تو حیدری است

آن که می گفت سلونی ز تو تجلیـل نمود          سخن ازعدل بگو صحبت توحیدری است

به تـمـاشـای جـمـالت عـرفـا مشـتـاقـنـد          عارف باللهی و شوکت تو حیدری است

حال تو احسن حال است جمال تو جمیل          خال تو هاشمی و سیرت تو حیدری است

ای خوش آن روزبگویی مددی یا حیدر          تا بدانند همه نهــضت تو حیـدری است

مرتضی خانه نشین شد که تو ظاهربشوی           مگرای خیمه نشین خلوت توحیدری است

بِـسِتـان مـزرعـۀ فــاطـمه را از اشـرار          چه غم ازکید عدو سطوت توحیدری است

زیر لـوح عظمت سیزده امضـاء داری           "آن چه خوبان همه دارند تو تنها داری"

مانـند یک ابـر بهـاری یابن الـزهـرا            حال و هوای گریه داری یابن الزهرا

این روزها خیلی دلت را غـم گـرفته             دلخسته ازاین روزگاری یابن الزهرا

با واژۀ «مـادر» شـود آهـت کـشـیده            درلا به لای اشک و زاری یابن الزهرا

«ای وای مادر»های تو می گوید آقا            خـیلی بـرایش بی قـراری یابن الزهـرا

آقا مگـر من مـرده ام که مثـل حـیـدر            سر را به زانو می گذاری یابن الزهرا

آقا! تــنـم، جـانـم، همه چـیزم فـدایت            آمــاده ام بر جـان نـثـاری یابن الزهرا

گریه مکن که طفـل اشک بی قـرارم             با گریه ات گردیده جاری یابن الزهرا

جـز اشـک دیـده مـرهم دیگـر نـدارم            با عرض پوزش از«نداری» یابن الزهرا

از این که هـستم دوسـتدار مـادر تـو             حتماً مرا تو دوست داری یابن الزهرا

تا این که باشـم زائـر قـامت خـمـیـده             دنبال یک سنگ مـزاری یابن الزهرا

«زهرا» به «زهراها» شده تبدیل یعنی             در کوچه شد آئینه کاری یابن الزهرا

من مـهـدیـم، در دسـت تیـغ انـتـقـامـم           مـادر به قـبـر مخـفـی ات بـادا سلامـم

ای قلب مجروحم کباب از غـربت تو           بـاریـده اشـکـم قـرن هـا بـر تـربت تو

شب تا سحرها سوختم از سوز داغت           بودم چـراغ قـبـر بی شمع و چـراغت

عمری برایت گریه همچون ابر کردم           هم سوخـتم هم ساخـتم هم صبر کردم

دیروز رو گـرداند امّت یکـسر از تو           امـروز بـاشد مهـدی ات تنهـاتـر از تو

مادر دلم خون است مولا را صدا کن           دستی بـرآور بر ظـهـور من دعـا کن

تا بـا ظـهـورم انـتـقـامت را بـگـیــرم           یـا در کـنـار قــبـر پـنـهـانـت بـمـیـرم

مادر شنـیـدم بارها قـاتل تـو را کشت           ای یـار تـنهـای عـلی آخر چرا کشت

مـادر شـنـیـدم بـارهــا از پــا فـتــادی           دیـدی عـلـی تـنهـا بـود بـاز ایـسـتادی

قنفذ در آن ساعت به ثانی اقـتـدا کرد           دسـت تو را از دامـن مـولا جـدا کرد

مـادر مـپـنداری من از تو دور بـودم           آن روز در صلب حـسینت نـور بودم

آوای مـهـدی مـهـدیت آمـد به گـوشـم           برخاست درصلب حسین از دل خروشم

نفـرین بـر آن قـوم خدا نشناس کـردم           درد تو را در قلب خود احساس کردم

ای کـاش بـودم تا عـلی را یـار بـودم           جـای تـو من بـیـن در و دیـوار بـودم

آنان که پای خطـبه ات ساکت نشـستند           ای کاش دست قـاتـلت را می شکـسـتند

کی می شود بردارم از جانت محن را           از خاک بیرون آورم باز آن دو تن را

در حـلـقـۀ زنجـیرشان محـکـم بـبـندم           فـریــاد یـا اُمّــا رســـد از بـنـد بـــنـدم

دریـا کـنم از خـون دل چـشـم ترم را           پُـرسم چرا کُـشـتـید آخـر مــادرم را؟

گیـرم امیـرالمؤمنیـن را دست بسـتـید           بازوی زهـرا را چرا آخر شکـسـتید؟

اجر ذوی القربای پیغـمـبر کتک بود؟           یا پاسخ حق نمک غصب فـدک بود؟

مـادر به اشـک چـشم هـای دوسـتـانـم            داد تـو زیـن بـیـدادگـرهـا مـی سـتـانـم

من بهــترین یــار وفــادار تو هـسـتـم           روز ظـهـورم هـم عــزادار تو هـستم

شمشیر خونـریزم بود مدیـون محسن            نقش است برآن انـتـقـام خـون محسن

ای قـبـر پـنـهـانت زیـارتگــاه مهـدی            خورشید قرآن، اختر دین، ماه مـهدی

تو عالمی را اشک و سوز و شور دادی            با روی سیلی خوردۀ خود نـور دادی

بر مشامم می رسد بوی عزای فـاطمه           می شـوم آمـادۀ گـریه بــرای فـاطـمـه

هاتفی از آسمان ها می دهد امشب نـدا           فـاطمـیّه آمده، مـــاه عـزای فــاطـمـه

فـاطـمـیّه آمـده؛ ای فـاطـمیّـون غـیـور           خانۀ دل را کـنید امشب سرای فاطمه

در عزایش بر تنم دارم لباس نوکـری           این لباس مشکی ام باشد عطای فاطمه

من کجا و گریه در بزم عزای اوکجا؟           اشک چشمانم بُوَد لطف خـدای فاطمه

بر جراحات عـمیق فـاطمه مرهم نهـد           هرکسی گرید میان روضه های فاطمه

هرکسی بر بام خانه پـرچم زهـرا زند           می شود ایمن ز غم تحت لوای فاطمه

مِهر زهرا را خدا با طینتم کرده عجین            افتخارم این بُـوَد هسـتم گـدای فاطمه

در قـنوت هر نـمازم بر لبـم دارم دعا           بـاراله ها جـان مـن گردد فدای فاطمه

یاری زهرا نمودن بازبان است وعمل           ای که هستی درپی کسب رضای فاطمه

می رسد آوای یا مهدی هنوز از پشت در            ذکـر تعـجیل فرج باشـد دعای فاطمه

کی می آیی تا بگیری انتـقام مـادرت؟           مهـدی زهـرا بیا، ای دلـربای فـاطمه

آن چنان داغ تو بر روی دلم سنگین است           که بهار فرجت حسرت فروردین است

محض امسال نه این غصۀ چندین قرن است           قـصّۀ درد فـراق تو غـمی دیرین است

سـال هــا در پــس آه دل مـا مـی گـذرنـد            پـشت ایّـام بـدون تو بسی نفـرین اسـت

لحظۀ ناب شکوفا شدنم در روضه است           هرکجا حرف بهار است بهارم این است

اشک،چون بادۀ نابی ست که سرمستی آن           با وجـود همۀ شـوری آن شـیرین است

بر خـلاف هـمه؛ امسـال لـبـاسم... قـلـبم           با سیـــاهی غـــم فاطــمیه رنگین است

وه چه سالی شود امسال که از آغـازش           نـایم از نغـمۀ یا فـاطـمه آهـنگـین است

باغـبـان! دور کن از حائل در یاسَ ت را           غنچه ات در خطر حملۀ یک گلچین است

باریم به دنبـال سرت اشـک بـصر را           چون کودک آواره که گم ‌کرده پدر را

یک عـمر بگو از تن ما جان بستـانـند           یک لحظه نگـیرند ولی خونِ ‌جگر را

هر شب ز فـراق تو فـشانـدیـم سـتـاره           شسـتیم ز خونِ ‌جگر خویش، سحر را

جان درخبر صبح ظهورت به کف ماست           قربان کسی کـآورَد این طرفه خبر را

رخـسار تو مانـندِ مه نیـمه و مـا کـور           دردا که شبِ نـیـمـه نـدیـدیــم قـمـر را

چشم تو مگر از دل ما عــقـده ‌گـشایـد           دست تو مگـر باز کند پــای بـشـر را

سوگـند به صبح ظـفـرت تا تـو نیـایی           خـورشید نـیارد ز افـق صبح ظفـر را

فــرزنـد عــلی! بت‌ شـکـن آل محـمّـد!           عـالم شده بت‌خانـه، تو بـردار تـبر را

کی می‌رسد ای منـتـقـم فـاطمه روزی           کز قـبـر در آری بدن آن دو نفـر را؟

افسوس که با ضرب لگد پشت در وحی           افـتـاد ز پـا مـادر و کـشتـنـد پـسـر را

چشم تو بوَد بحر و سرشکت همه‌گوهر           «میثم» نبرند از کفت این بحرِ گهر را

امسال هم گذشت ولی یار بر نـگشت            آشـفـتـه ام که مـاه شب تار برنگـشـت

گـفـتـم دوای درد من از راه می رسـد            امّا طـبـیب این دل بیـمـار برنـگـشت

وقتی کسی به دیـدن یـوسف نمی رود            حق میدهم که بر سر بـازار برنگشت

چشمْ انتظار؛چشم ترم روبه جاده ماند            پنجاه و چند جمعه و دلـدار برنگشت

من چه غروب ها که نشستم به پای او            آیه، قـسم، بهـانه و اصرار؛ بـرنگشت

یک سال در گناه ؛ دلم را نظاره کرد            شکـر خـدا ز ما نـظر یـار برنگـشت

با خود حساب کردم و دیدم که سال ها            بیراهه رفت این دل ویکبار برنگشت

او سال هاست آبـرویم را خریده است            ابر کـرَم ز عـبـد گنهکـار بر نگشـت

اصلاً بدون او چه بهـاری؟ چه لذّتی؟            بی او نسـیم هم سوی گـلزار برنگشت

سال جـدیـد، سال فـرج، سـال کـربلا            امسال هم گـذشت ولی یـار برنگـشت

این روزها به مـاتـم مـادر نـشـسته ایم            مرثـیّه خوان کوچه و مسمار گشته ایم

بـاز آمـدم که درد دلـم را دوا کـنـی            تا بلکه بیـشـتر دل مـن مبـتـلا کـنی

باز آمدم که با تو کـمی درد دل کنم            شاید مرا ز بغـض گـلویم رهـا کنی

خواهم ز فـاطمـیّه بگـویـم بـرای تو            باید دوباره مجلس روضه به پا کنی

سخت است خواندن این روضه ها بیا            تا با زبان خود سر این روضه وا کنی

فصل عـزای مـادرت آمد شتاب کن            تا راز دفـن مـادر خود بر ملا کنی

آن شب حریم مادرتان پشت درشکست            آقـا بـیـا که حـق عـــدو را ادا کـنی

آقا مدیـنه مجـلـس گـریه به پا مکـن            باید وگـرنه گریۀ خود بی صدا کنی

یعنی شبیه فاطمه مجـبـور می شوی            بـیـرون شهـر کـلـبۀ احـزان بنا کنی

وای بر حالـم اگر از تو جدا باشم من            هـمـۀ عــمـر گـرفـتـار بـلا بـاشـم من

شک ندارم همۀ خـواستۀ تو این است            لحظه ای هم که شده عبد خدا باشم من

تا زمانی که دلـم خانۀ این و آن اسـت            جـا نـدارد که پـذیـرای شـما باشم من

چقدر غـرق گـنه بودم و تو می دیـدی            همه عمرم خجل از روی شما باشم من

تا به کی درپی گیسوی تو آواره شوم            دردمـنـدانـه بـه دنـــبال دوا باشـم من

گوئیا قسمت من این همه سرگردانی ست             هم چنان زلف به هم خورده رها باشم من

کاش میشد به دل وجان بکشم ناز تو را            یـار تـو مـثـل امـام و شهـدا بـاشم من

کاش میشد که به همراه تو یک فاطمیه             مـیهـمـان حـرم کـرب و بلا باشم من

ای عزیز دل زهرابه کجا خـیمه زدی؟            زائر خـیـمۀ سـبـزت به کجا باشم من

جان آن مـادر غـمـدیـده و بی یـار بیـا             به گـرفــتـارِ مـیـان در و دیـوار بـیـا

راهت نمی افتد به ما انگار یک بار            بر روی چشمانم قدم بگذار یک بار

دیـدنـد خـیـلی ها تـو را، امـا نـبـوده            سهم نگـاه من از آن بسیـار یک بار

بین بـساطـم نیـست آهی که بگـیرد            چشم خریـدار تو را ای یار یک بار

یـابن الحـسن هـایم جـواب آیا نـدارد            پاسخ بده بر این همه تکرار یک بار

این عاصی بر روی خاک افتاده راهم            در زمـرۀ دلـدادگـان بشـمار یک بار

نا قابل است اما دعـا دارم هـمیـشه            خرج تو گردد جان بی مقداریک بار

ای کـاش می شد که برای ما بگیری            وقت مـلاقـاتی از آن بیـمار یک بار

بـد دیـد از هـمـسـایه ها امـا نیـفـتـاد            او از لبش "الجار ثُم الـدار" یک بار

با دردهـا می ساخـت اما دم نمی زد            از زخـم های آتش و مسـمار یک بار

من پـسر خـون خـدا مهـدی ام            طالب خـون شـهـدا مـهـدی ام

مادر من مـادر خـون خداست            مـادر من ائـمه را مقـتداسـت

مــادر مـن اُمّ ابــیــهـــا بـــود            مادر من حضرت زهـرا بود

مـادر مــن بهـشت احـمـد بود            روح دو پـهـلـوی محـمد بـود

مـادر مـن سـیـدة الانـبـیـاست            دائـرة الـمعـارف کـبـریـاست

مادرمن اسوۀ صبر و رضاست            آیـنـۀ پـیـمــبر و مـرتـضاست

عصمت حق هـمسر حبل المتین            اُمّ نـبــی، اُمّ کـتـاب، اُمّ دیــن

مادر من روح نماز شب است            حاصلی از تربیتش زینب است

مـادر من حـسـیـن می پـرورد            دامـن پـــاک او حــسـن آورد

مــادر مـن دسـت یــد الله بـود            دست مـگـو هـستِ یـدالله بود

مادر من بود و نبود علی ست            مادر من یاس کـبود علی ست

مادر مـن فـدایی حـیـدر است            شاهـد او نـالـۀ پشت در است

مادر من کیست؛ امیدعلی ست            مـادر اولـین شهـیـد عـلی ست

مادر من چو مـرغ بی بال شد            مثل کـتاب وحـی، پامـال شـد

حیف ازآن نخل که بی برگ شد            اول زنـدگی جـوان مرگ شد

حیف که ناموس خدا را زدند            مـادر مـظـلـومـۀ ما را زدنـد

حیف ازآن سینه که درخون نشست            حیف ازآن دست که دشمن شکست

هوای شهر بهاری ولی غم انگیز است            بهـار اگر تو نبـاشی شبـیه پائـیز است

دلـم هـوای تو کـرده چـه می شـود آیی            ببین که کاسه صبرم زغصه لبریزاست

قسم به عصمت زهراکسی که در قلبش            ولایت تو نـدارد فـقـیر و بی چیز است

به انـتـظـار قـدومـت مـسـافــر زهــرا            ببین که جمعه به جمعه گدا سحرخیز است

به عـالـمی نـفـروشـم دمی ز حـالـم را            که انتظار فرج؛ قیمتی ترین چیز است

یگـانه مـرهم یـاس شکـسـته سیـنه بیـا            غـریـب خسـته دل و دلبـر مـدیـنـه بیا

شبی ای کاش چشمم فرش می شد زیر پای تو          و من قربانی چشم تو می گشتم، فدایِ تو

به مژگان می زدم جارو کف کـفش تو را امّا          به جنّت هم نمی دادم، کفی از خاک پای تو

برای قلب مجروحم کمی تو روضه میخواندی          میان اشک می مُردم، به پای روضه های تو

دلم می خواست مثل گل شبی بودی در آغوشم         از این رومی برم حسرت همیشه برعبای تو

هوای چشم های من همیشه تا ابد ابری است          که دارم در دلم یاد تو و در سر هوای تو

به یاد نرگس بیمار تو یک عمر بیـمارم          ندارد سینۀ زخمی شفا غیر از شفای تو

گرفته کعبه رونق بس که گردیده به گرد تو          صفا حتی صفا را وام دارد از صفای تو

الا ای آخـرین منـجـی، امام جمـعه دنیـا          همین جمعه بیاید کاش از کعبه صدای تو

فـالی زدم که گـفت: به اقـبال می رسی            مثل همیـشه گـفته به من فال: می رسی

یـادش به خـیر موقـع تحـویل سـال نـو            گفتم به خود دگرکه تو امسال می رسی

محـتـاجـم آنکه با تو کمی دردِ دل کـنم               مثـل هـمـیـشـه مـوقـع آمـال مـی رسـی

جـز تو کسی نـمی خـرَدم ایّهـا العـزیـز            آیـا به داد عـبـد پُـر اشکـال می رسـی؟

بالم به زیر بار معاصی شکستـه است            داری به زخـم کـهـنۀ این بال می رسی

دارم یـقـین که حال دلم خوب می شـود            ای بهترین « محوّل الاحوال » می رسی

باید تو را به حضرت زهـرا قسم دهـم            آری به این طـریقه و منـوال می رسی

مـانـند مـادرت الف قـامـتـت خـم است            از داغ مادرت به نظر« دال»می رسی

یک روز جـمـعـه منـتـقــم آل فـاطـمه!            حـتـمـاً بـرای کـشـتـن دجّـال می رسـی

کـوچک ترم از آنکه برایـم دعـا کنیـد            زخـمی ترم از آنکه عـلاج و دوا کنید

حتی غریب تر شدم از آن که لحظه ای            چـشـم مـرا بـه مـقـدمـتـان آشنـا کـنـید

حالا که من دخـیل سـر زلـفـتـان شدم            شانـه زنـیـد تا گـره ای؛ بـاز؛ وا کـنید

دریا ببین چگـونه دلم در تلاطم است            فکـری به حال کـشتی بی نـاخـدا کـنید

این روزها برایت اگر زحمتی نداشت            هرجا که بود روضه مرا هم صدا کنید

آقــای فــاطـمـیــه اگـر مـی شـود مـرا            در گـوشه و کـنار عـزاخانه جا کنـید

ما آمـدیم امـشب كه حـیـران تـو باشـیم           آشــفــتـۀ حـال پــریــشـان تـو بـاشـیـم

تقصیرهجران است، تقصیرفراق است           امـروز اگـر پـاره گـریـبـان تـو باشیـم

مـثـل كـویـر تـشـنـه مـی مـانـیـم و بایـد           روزی خـور الـطـاف بـاران تو باشـیم

از دردهـای مـا طــبـیـبـان نـا امـیـدنـد           انـگـار بـایـد تحـت درمـان تو بـاشـیـم

 شكـر خـدا این روزهـا توفـیـق داریـم           هـم نـالـۀ چـشـمـان گـریـان تـو باشیـم

 شاید خـدا قـسـمـت كنـد یك فـاطـمـیـه           انـدازۀ یك روضه مـهـمـان تـو بـاشـیم

 صـاحـب عـزای فـاطمیه بـاید امشـب           گـریـه كـن شــام غـریـبـان تـو بـاشـیم

هر چـند که؛ ما را نـوشـتند از گـداهـا            اصـلاً نـمـی آیـــد گـدا بـودن به مـاهـا

ما روسـیاهـان ارزش خـاصی نـداریم            مــاهـا کـجــا و نــوکــری دلـربــهـا؟!

ما هر چه قـدر اصرار کـردیم او نیامد            اصـلاً چـه شـد «آقـا بـیـا آقـا بـیـا»هـا

ماها که هیچ این خوب ها در انتظارند             کـی مـی رسـد روز وصــال آشـنــاهـا

از دوریش بدجور حال ماخراب است            رونـق گـرفـتـه بـاز هـم دار الـشـفــاها

من که بدم پس دیدنش روزی من نیست            ای خوش به حال خوب ها حاجت رواها

باشد درست؛ آقای ما خیلی کریم است            امّـا دگـر تا کی گـنه؟ تا کی خـطاهـا؟

طبـق احـادیث رسیده ... ناظـر مـاست            بد نیست پیـشـش ذرّه ای شرم و حیاها

از بس که بر اعمال بد اصرار داریـم            رنگـی نـدارد پـیـش او دیگـر حـنـاها!

یک راه حل باقی است آن هم نام زهراست            نـامـی کـه بـاشـد از تـبـار کـیـــمیـاهـا